Het achttiende en laatste prof-WK van Sven Nys zit erop. Een derde wereldtitel zat er zoals verwacht niet meer in, maar op enkele weken van zijn afscheid zette hij toch nog een indrukwekkende prestatie neer. Wij bekeken Nys’ laatste titelrace door de ogen van zijn ploeggenoot en goede vriend Sven Vanthourenhout.

De aanloop naar...

Enkele uren voor het WK polsten we Vanthourenhout al even naar wat er volgens hem nog mogelijk was voor Nys. “De laatste twee wedstrijden om de Wereldbeker waren niet optimaal voor Sven. Dat was niet bewust of onbewust, maar gewoon het gevolg van de vele wedstrijden. Sven had zijn beste vormpeil vanaf eind november tot een eind in december, in januari was het wat minder.”

“Na Hoogerheide heeft hij echter de klik gemaakt en nog enkel op het WK gefocust. Hij heeft de nodige rust genomen en de afgelopen week het aantal verplichtingen tot het minimum beperkt. Wat ook nodig is voor een topsporter. Vrijdag heb ik hier met Sven rondgereden op een toen nog snel en droog parcours en hij oogde goed, veel frisser en vinniger dan de voorbije weken. Door de regenval is het ondertussen nog iets meer een vermogenscross geworden en dat past hem zelfs nog beter.”

“Ik wil van Sven nu geen kandidaat-winnaar maken, want er rijdt momenteel iemand van een andere planeet rond. Zelfs een podiumplaats zou bijna een wonder zijn, maar als hij al vooraan kan meedraaien en laten zien dat hij hier op zijn plaats is, zal hij ongetwijfeld tevreden terugblikken op zijn laatste WK.”

De wedstrijd

Vanthourenhout blijkt zijn maatje uitstekend te kunnen inschatten. Na een ‘gewone’ start die Nys rond plaats twaalf doet belanden, schuift hij stelselmatig op om in de vierde van acht ronden zelfs helemaal vooraan te verschijnen en even later zelf te versnellen. Na het incident met Mathieu van der Poel en Wout van Aert belandt Nys met Pauwels en David van der Poel in een eerste achtervolgend groepje op Lars van der Haar. Voor de terugvechtende Van Aert moet Nys buigen, maar tot in de laatste honderden meters zit het bijna wonder van een podiumplaats erin. Nys wordt vierde.

“Ik denk dat dit voor Sven een min of meer gedroomd afscheid mag worden genoemd. Een superstart moeten we van hem niet meer verwachten, maar daarna is hij op een heel economische manier opgeschoven om uiteindelijk nog een belangrijke rol te spelen in de kopgroep. Een meer dan waardig afscheid op het hoogste niveau. Dat hij net geen medaille pakt, zal en mag hij niet eens jammer vinden. Anderzijds: de Sven Nys die ik ken, had wel voor die medaille gegaan. Blijkbaar was er een soort van verzadiging opgetreden."

Opmerkelijk: deze morgen om tien na acht had Vanthourenhout zijn boezemvriend aan de telefoon. En Nys had... "slecht geslapen. Daar was weer de normale Sven Nys. Die mindere nachtrust kwam door het feit dat hij zich afvroeg waarom hij dat brons niet had gepakt. Had hij wel moeite genoeg gedaan, vroeg hij zich af. Die grinta had hij in de laatste ronde niet meer. En daar is niets mis mee. En al zeker niet als je zijn carrière kent. Die ene 'gemiste' medaille zal het verschil niet maken."

Epiloog

Nys sluit zijn carrière dus af met twee wereldtitels bij de elite, Sankt-Wendel 2005 en Louisville 2013. Zeker toen de teller nog op één stond, werd dat door zowat iedereen als te weinig beschouwd voor een kampioen als Nys. Zelf relativeerde hij dat altijd, zeker naar de buitenwereld toe.

“Ook tegen zijn intimi heeft Sven nooit iets gezegd in de richting dat hij één wereldtitel als prof te weinig zou vinden”, aldus Vanthourenhout. “Al moet ik wel zeggen dat de opluchting heel groot was toen hij er in Louisville alsnog in slaagde een tweede regenboogtrui te veroveren. Toen we mekaar terugzagen na die titel was dat echt zo’n intens moment van in mekaars armen vallen. Wat hem daarbij het meest deugd deed, was dat het een titel was die hij helemaal zelf had afgedwongen. In Sankt-Wendel had ik hem nog wat geholpen door in de finale achter hem een gaatje te laten vallen, in Louisville was het voor de volle honderd procent zijn eigen verdienste.”

"Dat er zijn die zullen blijven zeggen dat twee titels op achttien te weinig is? Ach, had Sven Nys in de jaren zestig, zeventig of tachtig gekoerst, had hij er ongetwijfeld een pak meer."

Foto's: ©Photopress.be / Tekst: FilipDeGreef en NicoDick