Annelore Cleuren kijkt niet alleen graag naar de koers, koers is ook het onderwerp dat zich voortdurend in haar hoofd afspeelt. Welke koers is er op dit moment, wie kan er waar winnen...? Ze droomt dag in dag uit over deze sport. Voorafgaand aan een koers bedenkt ze zowaar alle mogelijke scenario’s en pikt er dan haar favoriete uit. Daar gaat het bij haar om: dromen en dan de droom realiteit zien worden. Net zoals de renners! "Vélodromen"

Het was die periode waar ik in de lessen Latijn mijn kaft vol namen van coureurs schreef. Op momenten dat zo’n zin in die uitgestorven taal even totaal niet belangrijk leek. En het was die periode waar ik in de lessen Latijn een redevoering mocht voordragen, in de hoop de klas er van te overtuigen dat koers wel degelijk interessant is. Dat onderwerp had mevrouw Hertleer net niet verwacht. En, het was die periode van mijn achttiende verjaardag.

Verjaardagscadeaus en originaliteit. Altijd een probleem. Of die vriendin nu 18, 19 of 20 wordt. Ze voorspelden traantjes bij mij. Want hun cadeau zou zo geweldig zijn. Wat ik moest verwachten was me een raadsel. Dat het koerselement waarschijnlijk aanwezig zou zijn, was een quasi zekerheid. Ze kenden me toch wel goed genoeg na al die jaren? En dan was er dat feestje, klein en bescheiden. Ik had, en heb nog steeds, een vreselijke geboortedatum als student: 9 juni.

Het papier scheurde ik als een kleuter zo enthousiast los. Ik opende die kleine doos en zag een kraag van een wielertruitje. Even aarzelde ik. Ik keek hen aan en zag hen denken: “ja, nu gaan die tranen komen”. Al was ik er vast van overtuigd hen dat plezier niet te gunnen. Op emotioneel vlak kon ik het aan. Dacht ik. Ik haalde dat truitje tevoorschijn en stak het fier in de lucht. Fidea stond er op, in grote letters. Al zag ik het echte cadeau bijna over het hoofd. In het zwart geschreven, persoonlijke verjaardagswensen: “Gelukkige verjaardag Annelore, B. Wellens”. En toen kwamen de tranen.

Zondag (red. BK Waregem) stond hij op dat podium. Ik was blij voor hem. Met die medaille rond zijn nek en die grote glimlach op zijn gezicht. Dat is de Bart waar ik mijn veldritliefde jaren geleden vandaan haalde. De Bart die er nog steeds is. De Bart die koerst omdat ook hij van zijn fiets houdt. Dat Nys als generatiegenoot wél nog die driekleur pakt en die top drie domineert, is niet waar hij wakker van ligt. Met respect voor elkaar stonden ze op dat podium.

Die zondagavond bracht ik mijn zus naar de studentenstad en reed ik van Leuven terug naar huis. Ik bedacht me in een roes van puur veldritgeluk dat we een verdiende nieuwe Belgische kampioen hadden. Ik zag Sven in die driekleur naast me rijden en moest mezelf bedwingen om niet enthousiast op die toeter te drukken. Omdat ik bewondering had voor zijn koers, voor zijn overwinning, voor zijn passage in de zandbak.

Maar ik bedacht me ook dat dat mannetje op die derde trap toch degene was die mijn hart weer het snelst deed slaan. Ik kwam die zondagavond op mijn slaapkamer en zag dat truitje aan de muur hangen. Ik keek er naar, dacht: “Mooie derde plek Bart! Groetjes, Annelore” en kroop dan met een even grote glimlach in mijn bed.

© Annelore Cleuren 17/01/2014

meer van dit: http://velodromen.wordpress.com/