Op de Koppenberg had Mathieu van der Poel de voorbije jaren nog nooit het beste in zichzelf kunnen bovenhalen – op het podium stond hij er nog niet – maar dat zwarte beest heeft hij nu getemd. 12 op 14 dit seizoen, al moest hij er deze keer heel diep voor gaan.

Hij moest er even languit bij gaan liggen, meteen na de finish van een loodzware cross die – alweer – een ronde langer duurde dan eigenlijk nodig was. Van der Poel had er dan ook een verschroeiende slotronde opzitten. En die was niet overbodig om Toon Aerts, net op tijd in topconditie om zondag zijn Europese titel te verdedigen, en Lars van der Haar achter zich te houden.

“Ik denk niet dat ik ooit zo diep ben moeten gaan voor een overwinning”, zei Van der Poel terwijl hij nog volop aan het recupereren was. “Ik vreesde dat Toon nog zou terugkeren en daarom ging ik nog vol door op de slotklim, maar in de slotmeters was het echt zwalpen tot de meet en geen meter verder."

"Was het opnieuw een rondje te veel? Daar heb ik eigenlijk niets van meegekregen. Op zich was het gevoel bij het ingaan van de slotronde nog wel goed. Ik vermoedde wel dat ik de beste was en ik wist op dat moment al waar ik het verschil zou proberen maken. Dat lukte ook, maar die laatste keer Koppenberg was echt superzwaar.”

Kopgroep van vier

Oppermachtig zoals bij de meeste van zijn voorbije overwinningen was Van der Poel deze keer niet. In de openingsronde leek het er wel even op toen hij meteen een handvol seconden voorsprong nam, maar al snel kon eerst Aerts en vervolgens ook Wout van Aert terugkeren in zijn spoor. Toen in de derde ronde ook Van der Haar na een matige start aansluiting vond, was de groep met hoofdrolspelers gevormd. Als zij het toelieten, kon een ‘peloton’ met Laurens Sweeck, Jens Adams, Kevin Pauwels, Corné van Kessel, Michael Vanthourenhout, Klaas Vantornout, Michael Boros en Daan Soete wel ei zo na terugkeren, maar bij de minste tempoversnelling werden die opnieuw teruggeblazen.

Een scenario à la Ronse leek zich te ontwikkelen toen Van der Haar net voor het ingaan van de vijfde ronde demarreerde. Net als ruim drie weken geleden op de Hotond keken Van Aert en Van der Poel naar elkaar en nu hadden ze met Aerts ook nog eens een ploeggenoot van de leider aan hun been.

Wereldkampioen past

“Ik kon na een matige start terugkeren en toen het even stilviel, leek het mij een ideaal moment om te versnellen”, verklaarde Van der Haar. “Ik nam ook meteen ruim tien seconden, maar daarna groeide die bonus niet meer en besefte ik dat ik beter kon proberen om wat te herstellen. Bij het ingaan van de slotronde geloofde ik echt in de winst, ik was ervan overtuigd dat ze mij niet meer zouden kunnen lossen. Wat Mathieu echter nog in petto had, dat had ik totaal niet verwacht. Dat was buitenaards.”

Van die buitenaardse versnelling was Van Aert geen getuige meer. Toen Van der Poel met waakhond Aerts in zijn spoor zijn versnelling richting de ontsnapte Van der Haar inzette, moest de wereldkampioen immers passen.

De andere drie kwamen opnieuw bij elkaar en bleven nog drie ronden samen. Tot Van der Poel dus zijn laatste troeven op tafel gooide. Van der Haar paste vrijwel meteen, Aerts stribbelde langer tegen.

Aerts: "bemoedigend"

“Ik bleef er lang in geloven”, stelde de zondag uittredende Europese kampioen. “Ik gebruikte een iets vlakker stuk om nog eens vol door te trekken en het verschil zo te verkleinen, maar de kasseien waren er uiteindelijk toch te veel aan. Op een andere aankomststrook had ik misschien nog iets dichter bij Mathieu kunnen komen, maar hem verslaan zou er wellicht toch niet hebben ingezeten.”

“Dit is hoe dan ook een bemoedigende prestatie”, vervolgde Aerts. “Ik kon de wedstrijd mee bepalen, door de leiding te nemen in de kopgroep en door samen met Lars het ploegenspel te spelen. Hij versnelde op een ideaal moment. Wout en Mathieu zaten toch maar te volgen in mijn wiel en toen Lars ging, moesten ze wel uit hun pijp komen.”


Foto's: ©Photopress.be / Tekst: Filip De Greef

Vind de volledige uitslag via onze kalenderpagina

Fotoreeks via deze link