Een tweetal weken terug liet de Amerikaanse Kaitlin 'Kaitie' Keough weten een punt te zetten achter haar carrière, die zowat begon toen ze 7 jaar was en nu dus eindigt op haar 29 ste.

Kaitie Keough haar wielercarrière begon op de wielerbaan van Kenosha, Wisconsin, USA, toen ze 7 jaar oud was. In het begin reed ze daar op haar normale straatfiets, maar toen ze 10 jaar was, mocht ze eindelijk op de echte baanfiets. Ze had meteen het wielervirus te pakken en begon ook op de weg en in het veld wedstrijden te rijden. Bijna elk weekend werd ze door haar ouders naar, de voor Amerikaanse begrippen, lokale wielerwedstrijden gereden. Vaak betekende dit 2 uur heen en 2 uur terug met de auto.

In het diepe

Toen Kaitie juniore werd, bestond er niet zoiets als een juniorencategorie voor dames. In de veldritten werd ze meteen in het diepe gegooid. Ondanks haar jeugdige leeftijd moest ze het opnemen tegen wereldsterren als Katie Compton en Kateřina Nash.

Diezelfde Nash was een van de idolen die Kaitie hadden geïnspireerd om deel te nemen aan UCI-wedstrijden. Haar andere idool was Erin Mirabella, die uit hetzelfde stadje kwam als Kaitie.

Het koersen tegen rensters die veel ouder waren motiveerde Kaitie. Ze dacht er nooit over na dat er geen aparte juniorencategorie was. Er was toentertijd gewoon weinig aandacht voor de vrouwensport. Ze waren allang blij als er een apart podium was voor de U23/beloften. Maar ze zag koersen tegen grote namen vooral als een mogelijkheid om veel te leren, en dat deed ze ook. Zo behaalde ze als tweedejaars juniore al haar eerste podium in een UCI-wedstrijd.

Naar Europa

Na dat veldritseizoen kwam ze ook voor het eerst naar Europa, want ze was geselecteerd voor het wereldkampioenschap junioren dames op de weg, georganiseerd in Offida, Italië. Ze eindigde daar als 8e!

Haar eerste WK-selectie in het veldrijden bleef ook niet lang uit. In 2011 werd ze geselecteerd voor het wereldkampioenschap veldrijden in Sankt Wendel. Toen ze daar reed, had ze geen idee wat haar overkwam. De sfeer gecreëerd door een massa aan toeschouwers was totaal onvergelijkbaar met de wedstrijden in Amerika.Haar echte doorbraak volgde enkele jaren later in de wereldbekermanche in Valkenburg, waar ze als tweede finishte. Daarvoor eindigde ze al in de top 10 van meerdere wereldbekers, alsook op het WK in Louisville. Maar toen was ze vooral nog bezig met ervaring opdoen en leren. Door die tweede plaats in Valkenburg kreeg ze het gevoel dat er dus meer in zat voor haar. Vanaf dat moment begon ze veel specifieker te trainen en gerichter gaan toewerken naar doelen . Ze wilde ooit nog top 5 rijden op het WK, én een wereldbeker winnen.

De jaren daarna kwam Kaitie steeds meer naar Europa, vooral rond de kerstperiode. Dat viel niet altijd mee, want ze was lange tijd weg van haar familie en vrienden. Ook kon ze de feestdagen niet thuis vieren. Ook de taalbarrière speelde haar parten. Omdat alles rondom het veldrijden in het Nederlands was, voelde ze zich eenzaam. Zo was het moeilijk voor haar om altijd de focus bij het veldrijden te houden.

Richting de zege in Iowa City

Maar toen ze éénmaal alles op een rijtje had, kon ze zich volledig op de wedstrijden concentreren. Dit was te zien aan haar resultaten. Het seizoen 2017-18 zou het beste seizoen uit haar carrière worden. Ze begon haar seizoen met 2 tweede plaatsen in de wereldbekers van Iowa en Waterloo, en zou gedurende de rest van het seizoen nog 2 wereldbekerpodia halen. Deze podia verzekerden haar van de tweede plek in het wereldbekerklassement. Kaitie zou dat jaar ook haar beste resultaat behalen op een wereldkampioenschap. Op het WK in Valkenburg eindigde ze als 6e, net buiten de top 5 die ze hoopte te behalen.

Het volgende seizoen begon ze net zo goed als ze het vorige had beëindigd. Na ziek te zijn geweest in de Waterloo, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats tijdens de wereldbeker in Iowa City. Ze rukte zich los van Evie Richards en Marianne Vos en snelde naar de overwinning. Het was de mooiste dag van haar leven op de fiets.

De dip die volgde

Het hoogtepunt van haar carrière werd echter gevolgd door een enorme dip. Jarenlang had ze gedroomd over hoe het zou zijn om een ​​wereldbeker te winnen, maar de werkelijkheid was totaal niet wat ze ervan had verwacht.

>Ze voelde zich leeg en haar motivatie schommelde enorm op en neer. Haar resultaten vertoonden een zelfde tendens. Kaitie was meer bezig met tegen zichzelf vechten, dan tegen haar concurrentes. Vanuit de ploeg kon ook niemand haar helpen aangezien ze de eerste renster ooit was die voor Cannondale op het podium eindigde.

Aan het einde van het seizoen wist ze zich toch te herpakken, en eindigde met een 6e plaats in de wereldbeker van Hoogerheide en een 7e plaats op het wereldkampioenschap in Bogense.

Volledig veldritseizoen in Europa > mentale strijd > afsluiten

Voor het seizoen 2019-2020 besloot Kaitie een volledig seizoen in Europa af te werken. Na de Amerikaanse wereldbekers vertrok ze naar Europa om wedstrijden te rijden die ze nog nooit eerder had betwist. Maar het seizoen liep niet zoals ze het zich had voorgesteld. Ze legde zichzelf zo veel druk op, dat ze eronder bezweek. Ze deed er alles aan om het beste uit haarzelf te halen, maar raakte overtraind. Ondanks het behalen van enkele top 5 plaatsen, was het allemaal te veel voor Katie. Rond de wereldbeker in Namen had ze zoveel last van angst, dat ze besloot terug te gaan naar de VS om zichzelf te resetten. Dit was een zeer moeilijke beslissing voor haar, zeker na alle tijd, moeite en geld dat ze in het seizoen geïnvesteerd had. Gelukkig kreeg ze de ondersteuning van haar ploeg.

Tijdens een periode zonder de fiets, deed ze er alles aan om weer terug te keren naar hoe ze was voor haar overwinning in Iowa. Ze sprak met een psycholoog, probeerde meditatie en probeerde verschillende trainingsvormen. Dit hielp haar om mentaal in een stabiele fase te komen.

Daarom kwam Kaitie tijdens het covidseizoen 2020-21 nog een keer naar Europa. Hoewel het seizoen qua uitslagen een teleurstelling was, was het op persoonlijk gebied een enorme overwinning voor haar. Ze had aan zichzelf bewezen dat ze een volledig seizoen in Europa kon afwerken, terwijl ze mentaal in een gezonde staat verkeerde. Rond december van dat seizoen besloot ze ook dat ze na het WK in Fayetteville de fiets aan de haak zou hangen. Ze wilde nog een keer alles geven, om haar carrière met een topresultaat in eigen land af te sluiten.



Zover kwam het echter niet. Na de wereldbeker in Fayetteville besloot ze dat het genoeg was geweest, en beëindigde ze haar carrière. De laatste jaren had ze zich aan elke strohalm probeert vast te grijpen, om toch nog iets van het restant van haar carrière te maken, maar het vuur binnen in haar geraakte nooit meer aangewakkerd. De keuze om te stoppen had ze eerder moeten maken, maar de bleef het maar voor zich uit duwen. Na Fayetteville zag ze in dat ze of nog een heel seizoen met zichzelf voort kon ploeteren, of toegeven dat het genoeg was geweest. Op dat moment was ze dapper genoeg om toe te geven dat ze nooit meer zichzelf was geworden na de overwinning in Iowa, en dat het genoeg was geweest.

Kaitie kijkt terug op een meer dan geslaagde carrière en heeft nergens spijt van. Ze heeft er alles aan gedaan om de innerlijke motivatie weer te vinden na Iowa, maar dat lukte simpelweg niet. Ze gaat zich nu richten op haar eigen bedrijf, Peak View Properties, en het begeleiden van junioren voor KX3 coaching.

Credits Noah van Putten - Fotocredits TFoto

Je kan het volledige interview beluisteren op een audio platform naar keuze >> klik hier op link