3 oktober 2013. Een schok ging door Telenet-Fidea en de rest van de veldritwereld. Amy Dombroski, lid van het toenmalig damesteam van Hans van Kasteren en amper 26, verongelukte op training. Maar Amy is niet vergeten. Rebecca Fahringer is momenteel het gezicht van de Amy D. Foundation.

“Eerlijk gezegd kende ik Amy Dombrosky niet. Ik wist zelfs nog niets van het veldrijden. Mijn eerste cross reed ik pas het weekend na haar overlijden", begint de Amerikaanse Rebecca Fahringer haar verhaal. "Ik vind het wel jammer dat ik nooit de kans heb gehad om haar te leren kennen. Maar ondertussen, dankzij The Amy D. Foundation en haar volledige omkadering, heb ik wel een beeld van haar kunnen vormen."

"Ze was erg gepassioneerd en stelde zichzelf een doel: ze wilde de beste veldrijdster ter wereld worden en had daar alles voor over. Ze liet haar familie achter en kwam naar België, ze trainde hard… Ze was met veel passie bezig met de sport. Altijd positief ingesteld. De waarden die ook door de The Amy D. Foundation worden uitgedragen."

Juichen voor Amy

"Op die manier blijft Amy altijd in het veldrijden en in het hart van de vele fans. Als ik passeer, zijn er trouwens nog altijd veel mensen, vooral in de VS, die juichen voor Amy. Het is echt een geweldig gevoel en een grote eer om onder haar naam te mogen crossen. Hoewel ik haar nooit heb ontmoet, voel ik me toch met haar verbonden. Ze was een prachtige en inspirerende persoonlijkheid!”

Becca Fahringer: “Het was door die passie dat haar broer Dan, samen met zijn vrouw, besloot om The Amy D. Foundation op te richten. Het is één van de beste ondersteunende programma’s voor ontwikkelende wielrensters in de VS. Vorig jaar heb ik gesolliciteerd voor het programma en ik was bijzonder opgetogen dat ik werd toegelaten."

"Elk jaar zoeken ze een nieuwe veldrijdster om een jaar te begeleiden en zo de kans te geven hun droom (en ook die van Amy) te verwezenlijken: de beste worden. Omdat ik na het seizoen niet werd opgepikt door een andere ploeg, hebben ze besloten om me nog een kans te geven."

"Daarom wil ik voor Amy én de hele organisatie dubbel zo hard mijn best doen en alles geven. Hopelijk kan ik volgend seizoen dan een nieuwe stap zetten en zo plaats maken voor een ander meisje. Ook op de weg steunen ze trouwens een aantal vrouwen, die op die manier kunnen meedoen aan de grotere koersen.”

België

Dit seizoen rijdt Rebecca eerste crossen in Europa. "Vorig seizoen vond ik me nog niet klaar om hier in België te komen racen. De omlopen zijn zwaarder, de concurrentes zijn sterker en agressiever… Het is echt wel een ander niveau. Ook het vele reizen komt daar nog bij. Dat zou echt te veel zijn geweest. Ik heb er daarom voor gekozen om me eerst in Amerika nog een jaar te ontwikkelen en daar mijn grenzen te verleggen."

"Maar nu vond ik de tijd wel rijp om de oversteek te maken. En ik vind het echt geweldig! Ik heb nog maar een paar crossen gereden hier in Europa en toch ben ik er al helemaal weg van. De sfeer, de beleving, de supporters, cyclocross leeft hier echt. Het is afzien, maar ik geniet ervan. Ik trotseerde ondertussen het zand van Zonhoven (11e), de regen en modder in Ardooie (6e). Over beide crossen was ik best tevreden. In Boom behaalde ik zelfs het podium (3e, zie foto links) en ook in de wereldbekermanche in Valkenburg kon ik mijn ‘mannetje’ staan (15e). Ik ben wel blij dat ik nog een seizoen gewacht heb om te komen.”

“In België verblijf ik in The Chainstay in Oudenaarde, een gasthuis speciaal voor wielrenners van over de hele wereld, individuen of professionele ploegen, die in België komen koersen of trainen. Je hebt er alles wat je nodig hebt. Gregg, de eigenaar, zorgt ook voor mijn materiaal en regelt mijn vervoer terwijl ik hier ben. Je kan er echt leven als een prof. Jammer genoeg ben ik dat nog niet. Straks moet ik terug naar Amerika en daar gaan werken bij de bank.”

Profdroom

“Het is natuurlijk wel mijn droom om prof te worden. En een volledig seizoen in België af te werken. Je kan hier echt de kneepjes van het vak leren, je wordt sterker. Het gaat er hier allemaal superprofessioneel aan toe. Je wordt uitstekend begeleid en je kan uitsluitend focussen op trainen, rusten en koersen. Dan is er nog de sfeer op de wedstrijden…"

"Niet te vergelijken met wegwedstrijden. Die vind ik maar saai en rijd ik enkel als voorbereiding op het crossseizoen. In Amerika is het niveau ook wel hoog, maar ik wil alles proberen om er het beste uit te halen. Ik kijk er hard naar uit om terug te keren voor het wereldkampioenschap en mezelf in de kijker te rijden. Hopelijk komt er dan een Europese ploeg aankloppen.”

Foto's: ©Photopress.be / Tekst: Beau Vandevyvere (verhaal in samenwerking met en dank aan Wielerverhaal.be)