Je bent jong en je wilt wat. De Deen Jonas Pedersen en de Bask Jon Anders Insausti komen de veldritstiel leren in België. Met één gemeenschappelijk doel: opgemerkt worden door een Belgisch crossteam en het tot prof schoppen. Veldritkrant.be zocht ze op in 'Achter de Wereld', hun uitvalsbasis in Herselt.

Het is een bekend gezicht dat ons in fietstaverne 'Achter de Wereld' in Herselt verwelkomt: Britt Nys (zus van) baat de prachtig gerenoveerde taverne uit met haar vriend Bjorn Goriëns. Boven de zaak -ideaal gelegen aan een knooppunt van een drietal fietsroutes- zijn nog een aantal kamers vrij. Wat meer is, buitenlandse renners kunnen er tegen een voordelig tarief hun tenten opslaan als ze in België vertoeven. "Maar ze moeten wel zelf de was en de plas doen. En hun eigen potje koken", lacht Britt. "Het is hier geen hotel, hé."

Soit, we waren naar Herselt afgezakt om wat meer inzicht te krijgen in het reilen en zeilen van een paar jonge ambitieuze avonturiers. Alexander 'moustache' Revell krijgt dan wel veel media-aandacht, er maken dit seizoen nog wel een paar opmerkelijke figuren onze Vlaamse velden onveilig. Zoals de Deen Jonas Pedersen. 21 jaar jong en laatstejaarsbelofte. Gewezen mountainbiker, sinds 2010 overgestapt naar het veldrijden.

"In eerste instantie zag ik cyclocross als goede wintertraining en voorbereiding op het mountainbiken", vertelt Jonas. "Maar ik begon er meer en meer van te houden. En dankzij mijn basis in het mountainbiken beschik ik toch over wat technische vaardigheden die ik kan aanwenden in het veldrijden. Bovendien is de duur van een cross -één uur- ideaal voor mij."

Een ongelijke strijd

Meest opmerkelijke resultaat van Pedersen tot nog toe: een zevende plaats in Dottenijs. De laatstejaarsbelofte peddelde er zowaar driekwartwedstrijd mee in het spoor van Niels Albert, Klaas Vantornout en Francis Mourey. "Op een parcours dat me op het lijf geschreven was", glundert Pedersen als hij er aan terugdenkt. "En zeggen dat ik de dag ervoor met de wagen van Kopenhagen naar België pendelde. En de nacht doorbracht in mijn bestelwagentje."

En daarmee wordt meteen de vinger op de wonde gelegd. Pedersen krijgt nul komma nul steun van zijn Deense team en staat er dus helemaal alleen voor. "Ook mijn vader, die een hele week hard moet werken, kan niet altijd de oversteek maken naar België. Maar het is toch hier dat we de stiel moeten leren, niet?" Pedersen verblijft nu een volle maand in 'Achter de Wereld', om nog meer voeling met het Belgische veldrijden te krijgen. Hoe hij dat financieel oplost?

"De Deense federatie betaalt de huurprijs van mijn verblijf. Meer niet. En af en toe krijg ik wat materiaal toegestopt van Kuota, een Italiaans fietsmerk. Maar dat is het. Gelukkig kan ik hier in België rekenen op de hulp van Mario en Patricia, twee fervente crossliefhebbers die zich belangeloos inzetten voor ons. Elke dinsdag koken ze voor mij en mijn Deense gezel Magnus Skjoth, die hier ook een maand logeert. En als het nodig is, steken ze ook op de cross een handje toe."

Startgeld krijgt Pedersen niet. "Dat wordt opgeslorpt door de grote jongens. Voor ons blijft niets meer over", klinkt het. Een coach heeft Pedersen ook niet. "In Denemarken heb ik wel een trainer. Maar die schrijft geen specifieke schema's uit of zo. Dat moet ik zelf doen. Wie me bijstuurt op technisch gebied? Niemand. Dat zoek ik zelf uit. Zo liggen hier in de tuin een paar balkjes om te oefenen. Om echt meer bij te leren, zou ik in een Belgisch team moeten terechtkunnen, hé. Maar dat blijft voorlopig redelijk utopisch."

Vicieuze cirkel

Ondertussen komt ook Jon Anders Insausti ons aan tafel vergezellen. Een jonge Bask die -net als Pedersen trouwens- vloeiend Engels spreekt. Is Pedersen fietshersteller van opleiding, dan heeft Insausti een sportopleiding achter de rug . Hij maakt deel uit van het beloftenteam van het Baskische Caja Rural en vertoeft ondertussen al twee maanden in Herselt. Ook hij koestert de droom om ooit deel uit te maken van een echt crossteam.

"Ik heb wel een coach", vertelt Jon. "Een trainer van de ploeg. Maar Caja Rural is een team van wegrenners. De coach snapt bij wijze van spreken geen jota van veldrijden (lacht). Ooit ben ik hier in België terechtgekomen door Marc Janssens, maar die heeft door zijn beroepsbezigheden ook amper tijd om mij nog tips te geven. Net als Jonas moet ik het dus zelf uitzoeken. Al helpt ook Benny Van Calster (ex-renner) me wel wat. Maar toch..."

"Weet je", grijnzen de twee in koor. "Mochten we toch maar eens een jaartje de kans krijgen om ervaring op te doen binnen zo een team als Kwadro-Stannah, we tekenen onmiddellijk. Omdat we er allebei van overtuigd zijn dat we nog een ruime progressiemarge hebben. Maar we zitten in een vicieuze cirkel, hé. Als de resultaten niet goed zijn, pikken zij ons niet op. En omdat wij het allemaal in ons eentje moeten klaren, maken we te traag vorderingen." Maar de twee geven zich nog wel wat tijd. "Zo lang als nodig", zegt Pedersen. "Wie weet, als we begin januari terugkeren naar eigen land, kunnen we er de nationale titel pakken. Die trui helpt ons volgend jaar misschien een beetje vooruit. Dan gaan we toch meer opvallen, niet?"

Van vijftig naar negentien in Tabor

Het grootste probleem blijft dus het gebrek aan resultaten in de grote wedstrijden. Pedersen kon nog geen vervolg breien aan zijn knappe prestatie in Dottenijs. "Ik kende ook al wat pech. Zoals in Tabor (beloftenmanche Wereldbeker, red), waar ik lek reed in de openingsronde en in 50ste positie verzeilde. Ik finishte uiteindelijk 19de. Een sterke prestatie, vind ik zelf. Maar wie ziet dat?" Ook Jon Anders Insausti kan vooralsnog geen sprekende resultaten voorleggen. "Maar dat komt nog", gelooft hij er rotsvast in. "Wie de beste van ons twee is? Wel, hoe vreemd het ook klinkt, pas dit weekend gaan we voor het eerst tegen elkaar rijden. Zaterdag in de B-cross in Vorselaar, zondag in de beloftenmanche van Kalmthout."

Na een babbel van ruim een half uur, haasten de twee zich opnieuw naar hun kamer. "Deze voormiddag gingen we al trainen in de bossen van Lichtaart, nu plannen we nog een lichte wegtraining. Het is niet dat we er niets voor doen, hé. Nu nog hopen dat we dat ook eens kunnen tonen in het veld en iemand ons een kans geeft."