Sven Vanthourenhout slaagt er al jaren niet meer in zijn niveau van weleer te halen. Toch blijft hij knokken, in de hoop minstens zijn plaats in de subtop te heroveren. Met de steun van zijn 'buddy' en ploegmaat Sven Nys. Lees het relaas van een openhartige en vooral eerlijke babbel met de ondertussen 32-jarige West-Vlaming.

Sven Vanthourenhout was ooit één van de grootste veldrittalenten. Toen hij in 2001 een profcontract ondertekende, had hij onder meer al een wereldtitel bij de beloften op zak. Ook zijn overstap naar de grote jongens verteerde hij probleemloos. De Beernemnaar stoomde als jonge knaap onmiddellijk door naar de wereldtop. Maar de échte doorbraak kwam er nooit. Vooral de laatste jaren moet Vanthourenhout het hebben van een aantal zeldzame opflakkeringen. Ook nu weer miste de West-Vlaming zijn seizoensstart.

"Wreed", zucht ook Vanthourenhout zelf. "En dat terwijl ik eind augustus, begin september met een perfect gevoel rondreed. Mijn afgelegde testen waren top. Het gevoel was super. Het niveau dat ik haalde in mijn laatste wegwedstrijden was datgene waarmee je zonder twijfels aan een veldritseizoen kan beginnen. En toch komt het er weer niet uit."

"Naar Las Vegas tegen de zin van coach Van den Bosch"

Vanthourenhout trok begin september -samen met ploegmaat Sven Nys- naar Las Vegas, waar hij zijn seizoensdebuut maakte. Daar liep het al fout. "Toegegeven, die trip naar de Verenigde Staten was een beetje tegen de zin van coach Paul Van Den Bosch. Paul was zelfs niet enthousiast dat Sven Nys de verplaatsing maakte. Het risico op een jetlag was te groot, vond hij. Maar we wilden het zo graag, hé. Voor Sven Nys liep het uiteindelijk goed af, voor mij daarentegen niet. Eenmaal in Las Vegas was ik dat goede gevoel meteen kwijt. Ook toen we terug in België kwamen, haalde ik niet meer het niveau dat ik eind augustus haalde."

Al zegt Vanthourenhout ook: "Het zou flauw zijn mijn slecht presteren nu helemaal daar aan te wijten. Maar een feit is dat ik in Ronse al met een iets beter gevoel rondfietste, en dat ik in Ardooie opnieuw een stap vooruit zette. Dan denk ik spontaan aan Rob Peeters, die een of twee jaar geleden hetzelfde meemaakte na zijn overzeese trip en pas in november zijn gewenste niveau haalde. Dus laat me Ruddervoorde afwachten. Als ik daar opnieuw progressie maak, betekent dat echt dat Las Vegas een slechte keuze is geweest."

Opvallend: drie jaar geleden liep Vanthourenhout meermaals gefrustreerd rond. Vandaag lijkt de Crelanprof een stuk beter om te gaan met zijn mindere resultaten. "Goh... Laat me vooreerst duidelijk stellen dat ik me zeker niet neerleg bij de feiten. Verre van. Anders had ik eergisteren bijvoorbeeld geen honderdtachtig kilometer getraind. Maar het klopt wel dat die grootste frustraties wat weggeëbd zijn. Wanneer ik drie jaar geleden na een slechte prestatie in zak en as zat, kan ik nu sneller de knop omdraaien. Alles went, zeker?"

Meerwaarde voor Nys, maar momenteel niet tijdens de wedstrijd

Opmerkelijk voor buitenstaanders: Vanthourenhout heeft -in tegenstelling tot een pak collega-renners- geen kopzorgen wat zijn toekomst betreft. Zo lang Sven Nys blijft crossen, zal hij aan zijn zijde rijden, denken we toch. "Dat zal in principe zo zijn. En daar ben ik Sven ook dankbaar voor. En ja, dan denk ik wel eens aan die andere jongens die moeten vechten voor hun contract. Maar ik probeer vooral mezelf geen schuldgevoelens aan te praten. Omdat ik weet wat ik er voor doe. Wist je trouwens dat Sven Nys na een wedstrijd soms meer bezorgd is om Sven Vanthourenhout dan om zichzelf? Dat zegt ook wel iets over hem én over onze relatie."

Dat hij kan blijven rekenen op de steun van Nys, is uiteraard wel een bewijs dat Vanthourenhout een meerwaarde betekent voor de wereldkampioen. Elk procentje telt, gaf Nys ons onlangs zelf nog mee. "Dat is momenteel inderdaad meer voor en na dan tijdens de wedstrijden. Anderzijds... Het moet voor mij ook wel aangenaam blijven, hé. En dan is af en toe eens een uitschieter noodzakelijk. Want ik wil ook niet dat ik van Jan en alleman verwijten naar de kop geslingerd krijg dat ik mijn plek in het profpeloton niet waard ben. Niet dat ik beweer dat ik elke week in de top vier kan eindigen, maar ik hoor wel thuis tussen de jongens die voor plaatsen vijf tot tien strijden. Al is het niet gemakkelijk, want in vergelijking met pakweg zes, zeven jaar geleden is niet alleen de absolute top, maar ook de subtop een stuk breder geworden. Kijk naar Niels Albert zondag. Hij verliest twee minuten op Van der Haar en tuimelt meteen uit de top tien. Ik heb nog geweten dat ik -notabene in een snelle cross- twee minuten op de winnaar verloor en toch nog vijfde eindigde..."

Over de wereldbekerselectie heeft Vanthourenhout naar eigen zeggen nog geen seconde nagedacht. "Toch zeker niet wat Valkenburg en Tabor betreft. Ik was de kern van bondscoach De Bie niet waard. De volgende manche is Koksijde en dat is nog een eind weg. Mogelijkheden genoeg om ons uit te leven tussendoor. Het zal zichzelf wel uitwijzen wie dan in aanmerking komt voor de Duinencross. Maar dat is absoluut niet mijn eerste zorg. Dat is Ruddervoorde, zondag."

Fotocopyright: Patje Cosyn