Wie duikt er zaterdag tijdens de Soudal Scheldecross Antwerpen, de vijfde manche van de DVV Verzekeringen Trofee, met het grootste palmares het veld in? Neen, niet Wout van Aert of Mathieu Van der Poel maar zevenvoudig wereldkampioene Marianne Vos.

Op het strand van Sint-Anneke zal het exact 687 dagen geleden zijn dat Marianne Vos in het veld nog eens een wedstrijd heeft gereden. Een bronzen medaille op het WK in Tabor in 2015 is haar laatste wapenfeit. De terugkeer in Antwerpen voelt als een verlossing. “Ik heb echt naar deze wedstrijd uitgekeken”, verklapt Vos. “Ik cross gewoon heel graag en heb het wereldje echt wel gemist. Ik ben klaar voor een kort, maar mooi seizoen.”

Al probeert Vos de verwachtingen voor de eerste wedstrijden meteen te temperen. “Dat het in Antwerpen een snelle cross wordt, zal in mijn voordeel zijn, maar na het WK op de weg in Qatar in oktober heb ik even wat gas teruggenomen. Daarna heb ik aan de basis gewerkt en pas de laatste weken tijdens een stage in Zuid-Afrika heb ik de intensiteit wat opgedreven. Ik heb er bewust voor gekozen om nog niet veel in het veld te trainen en verwacht dan ook dat ik nog een aantal crossen nodig zal hebben. Bovendien moet ik op de laatste rij starten, een compleet nieuwe situatie voor mij. Veel mensen vroegen mij: wat is dat, de laatste rij? Ik heb de deelnemerslijst eens bekeken en zag dat er 50 rensters aan de start staan, dat zijn er een heel pak die je voorbij moet.”

"Ik was heel onzeker"

Vos maakt er zich niet druk in. De twijfels en onzekerheid waar ze vorig jaar mee moest afrekenen, waren veel moeilijker. Overtraind zette ze in juli 2015 een punt achter een ontgoochelend seizoen. Geen weg, geen mountainbike, geen cross. Wat daarna volgde, noemde ze haar ‘moeilijkste wedstrijd ooit’. “Het was mij allemaal een beetje te veel geworden”, blikt Vos terug op die zware periode. “Ik was heel onzeker. Hoe lang sta ik aan de kant? Kom ik ooit nog terug? Dat was allemaal heel moeilijk om te accepteren.”

Begin dit jaar besloot Vos terug op de fiets te kruipen. “Ik was nog niet top, maar ik wilde voelen of ik terug vooruitgang kon maken. Het was een goede beslissing.” Eind mei schreef ze in de Ronde van Californië al haar eerste WorldTour-zege op haar naam. “Ik was nog niet meteen 100 procent en ook dat was moeilijk om te aanvaarden. Ik zette muizenstapjes vooruit, maar zag ieder stapje wel als een overwinning. Ik voel dat ik nu na een goede winter weer belastbaar ben.”

Voldoende om ook in het veld opnieuw een hoofdrol te spelen. “Ik zal wat tijd nodig hebben, maar ik ben ambitieus”, verzekert Vos. “In januari wil ik er staan voor het Nederlands kampioenschap en op het WK wil ik goed zijn. Een medaille? We zullen dan voelen of dat mogelijk is. In mijn afwezigheid is het niveau van de vrouwencross gestegen. Je ziet meer meisjes strijden voor de overwinning, de aandacht groeit en er komen meer wedstrijden live op tv. Met die ontwikkeling kan ik alleen maar tevreden zijn. In Nederland doen we het uitstekend met De Jong, De Boer, Kaptheijns en Brand. Of ik voor hen een voorbeeld ben geweest? Dat zal ik zelf niet zeggen, maar als ik hen een heel klein beetje heb kunnen inspireren, ben ik al heel blij.”

Terug naar de top

Na het crossseizoen ruilt Vos het veld weer voor het koersen op de weg. Na een ontgoochelend 2015 en een opbouwend 2016 wil ze in 2017 terug naar de absolute top. Zo staan onder andere Luik-Bastenaken-Luik en de Amstel Gold Race opnieuw op haar programma. “Ik ben ervan overtuigd dat ik opnieuw mijn niveau van vroeger kan bereiken. Ik wil er geen datum op plakken, maar ik zal er wel alles aan doen om terug aan de top te staan.”

Archieffoto: ©Veldritkrant.be / Tekstbron: Golazo

Vind info van de Scheldecross via onze kalenderpagina