Mathieu van der Poel won na de openingsmanche in Gieten nu ook de tweede proef van de Hansgrohe Superprestige. In een wel zeer beklijvend duel remonteerde de Nederlandse kampioen Wout van Aert. Conclusie: het verschil tussen de twee tenoren is momenteel wel zeer miniem.

Spanning troef in en rond de Kuil van Zonhoven. Deze keer tot aan de finish zelfs. Van der Poel startte furieus, deed Van Aert naar adem happen, maar de twee vonden elkaar toch weer terug, waarna ze elkaar van geen vin meer losten. Enkele speldenprikken, dat wel. Maar geen van beide slaagde er in een kloof te slaan.

Tot Van Aert in de slotfase dan toch het pleit in zijn voordeel leek te beslechten. In de twee laatste flauwe bochten sprokkelde hij anderhalve meter voorsprong. Voldoende, moet Van Aert gedacht hebben. Wie in Zonhoven als leider de laatste rechte lijn als eerste opdraait, wint. Meestal toch...

"Verloren zaak"

En eigenlijk dacht Van der Poel er net zo over. "Eerlijk? Ik dacht dat het een verloren zaak was", aldus de Nederlandse kampioen. Toch raapte Van der Poel nog een keer zijn laatste restje krachten bijeen en perste er nog een sprintje uit. "In die laatste bocht had ik iets meer snelheid dan Wout en waagde het er op." Met succes... En Van Aert: die stond perplex van de ultieme inspanning van zijn concurrent en brak.

Al kostte het de de Beobank-Corendonkopman bloed, zweet en tranen. Totaal afgepeigerd plofte hij in het zanderige gras, net voorbij de finish. Bijna smekend om wat vocht. Vreemde regel trouwens, dat veldrijders een uur lang geen drinken mogen aannemen. Zelf snappen we er het nut niet van. Soit, die regel geldt voor iedereen.

"Beetje ambetant"

Een paar meter verder hijgde ook Van Aert uit. Moe, maar ook gefrustreerd. Zoals hij even later zou vertellen: "Dit doet toch een beetje pijn. Het eerste echte duel zonder materiaalpech van één van ons beiden, verlies ik. Ja, ik ben er wat ambetant van." Net als Van der Poel is ook Van Aert een winnaar, weet je wel. En winnaars, die verliezen niet graag.

Maar naast Van der Poel waren vandaag nog twee winnaars in Zonhoven: Laurens Sweeck én... jawel, de veldritfan. Sweeck veroverde eens te meer de harten van de neutrale kijker. De underdog, die scoort altijd bij het grote publiek. En al zeker als hij er in het verlies ook nog eens de glimlach bijhoudt. Vaststellen dat de kloof met de twee tenoren niet al té groot is, maakte zijn glimlach nog groter.

En de kijkers: die genoten ook met volle teugen van het duel tussen de wereld- en de Nederlandse kampioen. Eindelijk een duel tot in de laatste rechte lijn, zonder dat iemand zijn materiaal tegenpruttelde. Geloof ons, het verschil tussen de twee is op dit moment miniem. Zeer miniem. Jawel, om het met de woorden van Alberto Contador te zeggen: cero punto cero cero cero cero cero cero cinco. Geen picogram, wel percent.

Wat met Van der Haar en Vanthourenhout in Valkenburg?

Wellicht heeft Wout van Aert de grootste motor van de twee. Van Aert rijdt en loopt rap. Van der Poel is -ook wellicht- de meest technische van de twee. Op dit moment ook iets vinniger en explosiever. Daardoor houden ze elkaar in evenwicht. We kijken nu al uit naar Valkenburg. Of moeten we daar ook rekening houden met Michael Vanthourenhout en Lars van der Haar? We horen het José De Cauwer al zeggen... "Dat zou zo maar kunnen."

Foto: ©Photopress.be / Tekst: Nico Dick